 |
Jeruzalem lijkt wel één grote bouwput.
|
Saflanoet - סַבְלָנוּת
Na een voorbereidingsperiode van ongeveer een halfjaar en een intensief afscheid van familie en vrienden, zijn we (Esther, onze kinderen en ik) half december dan eindelijk aangekomen op onze plaats van bestemming: Jeruzalem. Nu gaat waar we lang naar hebben uitgekeken beginnen!
De weg voor ons is echter alles behalve kant en klaar. Waar zullen we terecht komen? Welke ontdekkingen zullen we doen? Welke ontmoetingen zullen ons ten deel vallen? Eerdere bezoeken aan dit bijzondere land en contacten met haar bevolking heb ik ervaren als verrijkend. Nu ben ik hier met de opdracht om deel te worden van de Israëlische samenleving en me in te zetten voor goede betrekkingen tussen joden en christenen. Dat betekent contacten leggen, vertrouwen geven en ontvangen, begrip hebben en krijgen, misverstanden uit de weg ruimen, de oprechte ontmoeting zoeken van mens tot mens. Dat zal tijd vragen en veel geduld, saflanoet in het Hebreeuws.
Voorlopig zijn we vooral bezig de fundamenten en muren van ons dagelijks leven op te trekken. Na drie weken is ons wel duidelijk dat saflanoet een schone zaak is in dit land. Het verkeer voor ons huis staat vele malen per dag muurvast en claxoneren helpt daar geheel niet tegen. Saflanoet! Om iets te regelen moeten vele stappen gezet worden en niet zelden liggen noodzakelijke papieren elders. En nogal vaak bij een ministerie of instituut dat staakt. Wanneer je er terecht kunt is onduidelijk.
Soms wordt ons geduld danig op de proef gesteld en kunnen we een dosis positivisme goed gebruiken. Dat krijgen we niet zelden gepresenteerd door onze kinderen. Rafaël en Miriam zijn helemaal weg van de Sesamstraat-CD die vrienden bij ons afscheid gaven en zingen een van de hits door het huis: ‘Maak er wat van, maak er wat van; als je niet tevreden bent, doe er dan wat an. Maak er wat van, maak er wat van, moet je maar eens kijken wat je allemaal niet kan!’
Saflanoet. Je moet hier ook weer niet teveel geduld hebben. Wie vraagt wordt geholpen, wie belt of langskomt krijgt voorrang. Dat zullen we ons nog wel wat meer eigen moeten maken. Tijdens één van onze voorbereidingscursussen kwam ter sprake dat werken in een andere cultuur van ons Nederlanders een andere houding vraagt. Onze directheid wordt elders vaak als onbeleefd ervaren en het rechtstreekse antwoord dat wij van anderen verlangen krijg je elders zelden. Maar dan Israël. Als Nederlander moet je hier nog leren directer en assertiever te zijn!
Mijn boeken zitten ondertussen nog met alle andere spullen uit Nederland op de boot. Voorlopig moeten we het zonder stellen. Wat saflanoet precies betekent en met welke woorden het verwant is moet ik uit een handwoordenboek afleiden. De wortel s-b-l duidt op het dragen van een last, op lijden en verdragen. Een geduldige patient.
Opmerkelijk dat geduld met draagkracht te maken heeft. Daar moet ik nog eens over nadenken en op studeren. Zo’n zware lading heeft het woord voor ons zeker niet. Voor veel mensen in dit land ligt dat wel anders. Terwijl velen lijden aan de bestaande conflictsituatie zijn er slechts moeizame pogingen om Israëli’s en Palestijnen weer rond dezelfde tafel te krijgen.
Onwillekeurig schiet het door mijn hoofd dat Gods geduld met ons mensen wel enorm op de proef wordt gesteld. Het kan niet anders of Hij lijdt aan het leed dat mensen elkaar aandoen en de ruimte die zij elkaar niet gunnen. Heeft Hij nog wel saflanoet? Je kunt het je niet voorstellen!
Afgelopen zondag tijdens een dienst in de Schotse kerk stond de figuur van Simeon centraal. Een man met geduld! Maar ook een man die met verwachting uitkeek naar de troost die God zou geven. Zijn vertrouwen werd niet beschaamd. Daar lees ik uit af dat Gods geduld én Gods handelen ten dienste staan van het heil van joden en heidenen. Daar wil ik graag in geloven en daar wil ik graag voor gaan.
 |
Nog een bord met: |