Zie ook de foto’s

14 en 15 april 2010

geschreven door Saskia van Peer

We hebben onze laatste nacht in Maison d’Abraham geslapen. (Voor sommigen bleek dit later een onverwachtse verlenging te hebben)

Na een vroeg ontbijt vertrekken we naar de woestijn om daar onze laatste twee dagen en nacht door te brengen. Onze eerste stop: Qumran. De plaatst die vooral bekend staat door de Dode Zee Rollen die in 1947 ontdekt werden door bedoeïenen herders. Van 200 BC tot de Romeinse overname in het jaar 68 heeft een sekte van de Essenen zich hier gevestigd, afgezonderd van hun joodse broeders om zich te richten op het studeren van de Tora. De Essenen waren asceten en hadden daarom veel aandacht voor rituele reinigingen. De vele mikva’s die je hier ziet getuigen hiervan. Na een indrukwekkend uitzicht op de grotten waar de Dode Zee Rollen, geschreven door deze Essenen, hebben gelegen, zetten we onze reis voort naar En Gedi.

En Gedi is een oase van water en begroeiing midden in de woestijn. Het is de plaats waar David zich met zijn soldaten schuilhield voor Saul. Met zicht op een aantal grotten lezen we het bijbelgedeelte uit 1 Samuël 24, waarin David in de gelegenheid is Saul uit te schake­len terwijl die ‘zijn voeten bedekte’. De bijbel krijgt door het bezoeken van deze plekken wel een extra dimensie!

Na een heerlijke wandeling door deze prachtige natuur en het fotograferen van de los­lopende klipdassen en steenbokjes is het tijd voor een ‘duik’ in de Dode Zee. Je kunt Israël niet verlaten voor je in de Dode Zee hebt gedobberd. Ik sla een keer over, nee niet omdat het Happy Days is; ik heb het al vaker ervaren en besluit, met het vooruitzicht op een nacht bij de Bedoeïenen, het zout van mijn lijf te houden. Waardoor ik in de gelegenheid ben om (hopelijk) leuke foto’s en opnames van de anderen te maken.

We hebben niet veel tijd om te lunchen en met al die toeristen (wat doen die hier toch allemaal!) houden we het bij een snelle hap. We gaan snel door want we hebben nog een druk programma voor de boeg.

Wij rijden, onder het genot van een geweldig uitzicht, door naar Arad. Een stad die ineens midden in de woestijn voor ons opdoemt. Ongelooflijk dat ze op deze plek een stad groen en draaiende kunnen houden! Het zet je ook te denken bij het dreigende water tekort in Israël...

We gaan op bezoek bij een vervolgde Messiasbelijdende gemeente, waar Yakim Figueras, de voorganger, ons hartelijk begroet. Ze zijn blij ons te ontmoeten en vertellen uitgebreid over het leven als Messiasbelijdende joden in Arad. Ze vertellen over een kleine groep Ultra Orthodoxe Joden (Haredim) die hun het leven moeilijk maakt. Deze joden verdenken hun ervan ‘zending te bedrijven’ en daarmee zieltjes te winnen. Ze hebben veel mee gemaakt; bedreigingen, stenen door de ruiten, brandstichting en vele pesterijen. Maar wat het mij het meest raakt is dat er elke week twee afgevaardigden bij de ingang van de ‘kerk’ zitten en alle mensen die naar binnen gaan vervloeken en beledigen. Indrukwekkend is de manier waarop onze broeders hier mee om gaan. Het is soms zwaar maar ze blijven vriendelijk en uitnodigend, ze bieden de twee ‘wachters’ regelmatig water aan. We sluiten af met gebed en zingen samen een tweetal liederen. Het is fijn om met onze aanwezigheid en het luisteren naar hun verhaal een bemoediging te kunnen zijn voor deze vervolgde kerk.

We vertrekken naar ons laatste onderdeel van het programma voordat we naar onze slaapplaats bij de bedoeïenen gaan. Ik weet niet zo goed waar we heen gaan en weet al helemaal niet wat ik moet verwachten. Een kunstenaar die iets heeft gedaan met de vijf kruiswoorden en de Holocaust... Ik weet niet wat ik er van moet denken.

We zijn aan de vroege kant waardoor Jan Cees eindelijk zijn behoefte aan het schoppen tegen een bal kan bevredigen. Tegelijkertijd kunnen de anderen wat foto’s maken van een voorbij trekkende kudde geiten (of zoiets). We stappen in de auto om twintig meter verder weer uit te stappen, bij een tent... Als we binnen stappen wordt ik overweldigd door wat ik daar zie. (Omdat ik dit moeilijk onder woorden kon brengen heb ik op de volgende bladzij een kort impressie gegeven.) We krijgen eerst wat tijd om de beelden op ons in te laten werken en (natuurlijk) foto’s te maken. Daarna neemt de kunstenaar Rick ons mee in zijn verhaal, het verhaal van de Holocaustslachtoffers, het verhaal van de laatste uren van Jezus. Over de verbinding van deze twee en de reactie van Holocaustoverlevenden. Heel precair en indruk­wekkend. Het raakt me diep... Hierna zit ik dan ook echt vol en kan ik niet veel langer binnen blijven, ik zoek de rust en wijdte van de woestijn op en wacht daar tot de andere uitgepraat en -gekeken zijn.

Het begint koeler te worden en we stappen weer in de auto’s, op onze vertrouwde plekjes, wat na tien dagen bijna als ons tijdelijk huis voelt. Hier zetten de gesprekken zich, zoals gebruikelijk, weer voort. Een moment om alles weer (zover als mogelijk) op een rijtje te zetten. We eten nog wat in de stad, in een groot winkelcentrum. Hier ontdekt Janneke een kraampje waar ze goedkoop Dode Zee producten verkopen (dat weten de mensen thuis toch niet). Iedereen slaat massaal in. Sommigen maken het wel erg bont, anderen moeten die ene tube later, als ze het land verlaten, achterlaten omdat ze alleen met handbagage reizen...

Het is ondertussen donker en met onze buik vol rijden we naar onze overnachtingplek. Michael heeft de smaak te pakken en wil even testen of er ook ergens flitspalen staan. Vervolgens worden we allemaal de auto uitgezet en ik denk dat we er zijn, maar waar zijn die bedoeïenen dan? Slapen we echt helemaal buiten? Maar nee, Michael wil ons laten genieten van de sterrenhemel. Dit is ook werkelijk onbeschrijfelijk.

Na aankomst bij de bedoeïen en het installeren van onze bedjes zijn we bij onze laatste avondsluiting beland, verzorgt door Arnaud. We worden in drie groepen verdeelt; de Pales­tijnen, de Israëli’s en de Europeanen. Of we, met de kennis die we afgelopen dagen hebben opgedaan, even het conflict op willen lossen! Mislukt...

De volgende ochtend zien we elkaar ontwaken en kan ik genieten van alle scherende mannen om me heen, of toch niet scheren... na een half uur, na de afgesproken tijd voor het ontbijt, komt Michael er achter dat de ‘kok’ nog niet is ontwaakt... hij neemt zijn tijd... we wachten wel.

Op naar ons laatste programma-onderdeel, en dan zit het er echt op (toch?). We maken een heerlijke wandeling en prenten de laatste onbeschrijfelijke plaatjes in onze gedachten. Na wat hoogtevrees-overwinningen kunnen we gezamenlijk evalueren en terugblikken op de reis.

Het was een vol, indrukwekkend en intens programma, maar dat onderdeel wat uit­gevallen is over de verbinding tussen Pesach en Pasen, hebben we ook weer gemist. Met andere woorden; goed programma, niets meer aan doen! Behalve de accommodatie dan... maar die had ook wel weer z’n charme toen we er eenmaal gewend aan waren.

In de auto terug naar Jeruzalem bereiken ons de eerste berichten over een aswolk?
Vanaf dat moment lopen onze verhalen uiteen...