Zie ook de foto’s

‘Kennismakingsreis’ in mei 2008

Woensdag 14 mei

Voor de meesten onder ons begint de dag al om half twee in de morgen, met een roffel op de deur. We ontmoeten elkaar voor een kop Arabische koffie bij de receptie. De bus staat al op ons te wachten met draaiende motor. De chauffeur zal ons afzetten aan de voet van de berg Horeb, de ‘Mount Musa’, waarvandaan wij lopend een weg naar boven zullen zoeken, om met zonsopgang aan de top te staan.

Zoals voorspeld zijn we zeker niet de enigen. Er staan al verscheidene bussen op de parkeerplaats. Voordat we echter van start kunnen gaan, moeten eerst de tassen gecontroleerd worden en worden we verzocht door een poortje te lopen. Echt grondig is de controle echter niet, dus al gauw maken we kennis met ‘Drie Tour Achmed’, die ons op onze weg naar boven zal begeleiden. Yalla yalla. Let’s go.

We lopen met een massa mensen in het donker, vergezeld van het licht van onze zaklampen en met enige regelmaat gepasseerd door een kameel. Geertje is de eerste van de groep, die het lopen voor gezien houdt en op een kameel stijgt. Betsy zal haar later volgen. Het is een aardige klim en af en toe wachten we elkaar op en grijpen we de gelegenheid aan om even op adem te komen. In het donker heb je nauwelijks idee waar je loopt, hoe ver je bent of hoe ver je nog moet. Onze gids blijft maar zeggen dat we al op de helft zijn: Achmed is onvermoeibaar en leidt ons enthousiast naar boven.

Het laatste stuk bestaat uit 150 uitgehouwen treden, waar we naar schatting drie kwartier voor nodig zullen hebben. Een aantal besluit onder aan ‘de trap’ achter te blijven, in de zekerheid dat ze hier de zon op zullen zien gaan. De anderen gaan een poging wagen voor zonsopgang op de top te staan. Dat blijkt nog een hele intensieve klim. Achmed neemt het voortouw en zoekt vast een plekje voor ons aan de top.

Eenmaal boven staat er een koude wind. Die meegebrachte truien en jassen komen zeker van pas! Er is zelfs de mogelijkheid om een deken te huren. Het merendeel zoekt een plek om de zon op te zien komen, terwijl de echte sportievelingen onder ons nog doorgaan tot het hoogste punt.

De opkomst van de zon voltrekt zich rond zes uur en in zo’n vijf minuten. We hebben het dan koud genoeg gehad en gaan vrijwel meteen weer op weg naar beneden. Onderaan de 150 treden zoeken we een wat afgelegen plek om samen uit de Bijbel te lezen.

In deze omgeving heeft God zich geopenbaard aan Mozes en aan Elia. Beiden in een situatie die door hen zelf als uitzichtloos werd ervaren, maar God liet zich aan hen zien.

En ziet, de HEERE ging voorbij, en een grote en sterke wind, scheurende de bergen, en brekende de steen­rotsen, voor den HEERE henen; doch de HEERE was in de wind niet; en na dezen wind een aardbeving; de HEERE was ook in de aardbeving niet; En na de aardbeving een vuur; de HEERE was ook in het vuur niet; en na het vuur het suizen van een zachte stilte. (1 Kon 19:11-12)

Een indrukwekkende geschiedenis, die we samen mogen horen deze ochtend, juist ook op deze plek.

We besluiten Geertje, Diets en Catharina op te zoeken, die onder aan ‘de trap’ achtergebleven zijn. Met hen drinken we een kop koffie of thee, waar Michael nog flink op weet af te dingen.

En dan volgt de rest van de afdaling. Het is een heel bijzondere ervaring om te kunnen zien waar we hebben gelopen - daar heb je in het donker echt geen benul van gehad. Het is nog een flink stuk (logisch natuurlijk, want dat was het heen ook) en het is opvallend hoe krachtig de warmte van de zon al is op dit uur. We passeren het klooster en zijn om kwart voor negen weer bij de bus.

Als we het hotel binnenlopen voor het ontbijt is het inmiddels negen uur en zitten de thuisblijvers al op de uitkijk. We zien er echter nogal stoffig en bezweet uit en krijgen na het ontbijt nog even de gelegenheid ons op te frissen. Daarna gaan we samen met de bus terug, om het klooster St. Catharina te bezichtigen - het oudste klooster ter wereld (337). Onderweg zingen we samen Neels toe, die vandaag jarig is.

Door alle bezigheden van vanochtend is het schema iets uitgelopen en hebben we drie kwartier voor het klooster. We bezoeken de kerk, bezichtigen de iconen en worden gewezen op de brandende braamstruik. De gids heeft duidelijk meer informatie die hij met ons zou willen delen, maar er is niet veel tijd. Gelukkig reist hij met ons mee en kan hij onderweg in de bus nog voldoende aan ons kwijt. Zo worden we bijgepraat over het gratis onderwijs in Egypte, de huwelijkstraditie en de positie van grootouders, als symbool van familie.

De uit het hotel meegebrachte lunch gebruiken we om half één bij de bedoeïenen. We zitten beschut onder een soort luifel en worden stiekem bekeken door de kinderen. Vader gaat thee voor ons zetten in een ketel op het vuur. De vrouwen en kinderen stallen hun koopwaar uit op kleedjes: hoofdzakelijk sjaals en sieraden, maar gezien het vrouwengehalte van onze groep lijkt de verkoop gegarandeerd.

We vervolgen onze reis naar de grens met Israël. Al met al zal het twee uur duren voor we daar doorheen zijn. Er staan al aardige rijen, waar we aan kunnen sluiten en eenmaal binnen worden Karin, Dick en Wynette er uitgepikt voor extra controle - die nogal op zich laat wachten.

Uiteindelijk zijn we om half vijf de grens gepasseerd en kunnen we meteen door naar ons hotel. We dineren om half zeven en sluiten vervolgens samen de dag af met een korte evaluatie van het dagprogramma en een vervolg van het kringgesprek over motivatie en verwachtingen. Zullen we daarin niet teleurgesteld worden, is de vraag. Een aantal opmerkingen wil ik hier weergeven:

• Je moet je niet alleen richten op het zichtbare. Naäman de Syriër had hele verwachtingen van Elia. Hij werd teleurgesteld door de boodschap die van een dienstknecht kwam, hij wilde meer zien. Maar daar zat het hem dus blijkbaar niet in.
• ‘De berg zelf is niet heilig, maar de aanwezigheid van God maakt hem heilig.’
• God is overal ‘hetzelfde’, maar ik niet.

Piet en Nel sluiten gezamenlijk de avond met ons af. Of, zoals Piet zelf aankondigt: ‘Nel doet de liturgie en ik de meditatie’. We lezen samen uit Kolossenzen 3:12-17 en sluiten af met lied 102 uit de bundel.

God roept ons mensen tot de daad; Zijn werk wacht, treedt dan aan
en weest gereed om elke weg, die Hij u wijst, te gaan.
Wij weten dat, wat komen mag, toch hij slechts wint die waagt,
en wie zichzelve geven wil door ’t donker vlammen draagt.

God roept, en wat de mensen scheidt dat zij geen scheiding meer;
Zijn liefde houd ons allen saâm en samen met de Heer.
Want wat er in de wereld woed’, toch is het God die wint
en in een elk die Hem behoort het nieuwe rijk begint.

Een mooi eind van een vermoeiende dag met vele indrukken...

Wynette Schouten

> Donderdag 15 mei