Zie ook de foto’s
‘Kennismakingsreis’ in mei 2008
Donderdag 15 mei
Massada, Ein Gedi, Qumran, Jeruzalem
Om half zeven worden we gewekt door de hotelwekker, we genieten van het laatste ontbijt in Hotel Vista. Vandaag gaan we naar Jeruzalem. De koffers worden in de bus geplaatst en we vertrekken om 8.10 uur.
Michael neemt het programma nog even met ons door, daarop staat een bezoek aan Massada. President Bush, die in Israel is i.v.m. het 60-jarig bestaan van de staat Israel, bezoekt vandaag ook Massada. Michael had al gezegd dat wij daar geen probleem mee hebben - nee wij niet - zij wel! We zullen het moeten doen met het verhaal van onze gids.
Margo doet de dagopening. We zingen lied 116 (Samen in de naam van Jezus). Margo leest Exodus 17 en Exodus 19: het verbond van God met de Israëlieten. De Israëlieten vragen om water en God voorziet in de behoefte, God droeg ze op adelaarsvleugels en liet ze tot Hem komen. Wij ervaren nu zelf de warmte in de woestijn en krijgen begrip voor de situatie van de Israëlieten. We zingen: ‘Lof zij de Heer, de almachtige Koning der ere.’
We rijden langs de grens met Jordanië, onderweg stapt Ineke Soezan, die vandaag onze gids is, in. Bij de Dode Zee stappen we uit. Zij die graag willen drijven kunnen dat doen in water met een zoutgehalte van meer dan 25%. Het water is bijzonder zacht en goed voor de huid. Israel wint uit de Dode Zee allerlei mineralen. Het peil van de Dode Zee zakt schrikbarend: 1 - 1,5 meter per jaar. De Dode Zee ligt 400 meter beneden de zeespiegel, is het diepste punt van de aarde.
Na de warme stop, de thermometer geeft 38 graden Celsius aan, rijden we naar Ein Gedi. Onderweg zien we tomaten, aardbeien, bloemen en veel riet langs de Dode Zee. We rijden langs Massada. Massada is vooral bekend van het Joods verzet tegen de Romeinen. De laatste Joodse vrijheidstrijders (Zeloten) trokken zich na de val van Jeruzalem in 70 na Chr. op deze burcht terug.
De Romeinen belegerden de vesting en wierpen een wal op, vanwaar ze de muren beschoten. De wal tegen de muur is nog goed zichtbaar. Daar de Zeloten zich niet wilden overgeven hebben ze de hand aan zichzelf geslagen. Flavius Josefus verhaalt dat 960 mannen, vrouwen en kinderen hier de dood vonden. Lange tijd zijn hier ook Israëlische officieren beëdigd, maar inmiddels is men hier van teruggekomen, aangezien zelfmoord toch niet past bij de Joodse denkwijze over het leven.
We stappen nog wel even uit om de ‘sfeer’ te proeven. Een helikopter draait rondjes boven ons, zou Bush ons zien?
We rijden langs de kibboets Ein Gedi, die hoewel gelegen op een heuvel, een van de laagst gelegen nederzettingen ter wereld is.
Dat blijdschap en verdriet hand in hand gaan, ook in de vakantie, ondervinden we wanneer Michael ons vertelt dat Marjan en Johan een droevig bericht uit Nederland kregen. Voordat we de bus uitgaan om te gaan lunchen zijn we een moment stil. Daarna bidt hij Marjan en Johan de zegen van de Here God toe.
Ein Gedi (= steenboksbron), is een oase in het Israëlische gedeelte van de Judeawoestijn, een prachtig natuurreservaat, waar je dieren, planten/bloemen, rotsen en watervallen ziet. Naar de watervallen gaan we wandelen (nou, wandelen...). In de bijbel wordt ook gesproken over de vruchtbare wijngaarden van Ein Gedi (Hooglied 1:14). We zien de spelonken waar David zich schuil hield en waar Saul zich vervolgens terugtrok om "zijn voeten te bedekken", waarbij David een stuk van zijn mantel afsneed. Ineke leest dit gedeelte uit 1 Sam. 24. Halverwege bij het schitterende uitzicht op de waterval staan we even stil, het is adembenemend. Het is ook heet, een deel van de groep besluit terug te gaan. De rest klimt door naar de waterval die zo’n 20 meter hoog naar beneden stort.
Het is inmiddels 15.15 uur, we gaan naar Qumran. Als we daar uit de bus stappen zien we een sieracacia in volle bloei staan, helemaal alleen tussen de olijfbomen (prachtig).
Ineke laat ons eerst een aantal kruiken zien (replica’s) waarin de Dode Zee-rollen gevonden zijn. (De echte zijn te zien in het Israëlmuseum in Jeruzalem). We lopen naar de overblijfselen van de gemeenschap van Qumran. Dat was een Esseense gemeenschap. Ze bestudeerden de oude geschiedenis van Israël en schreven alles over hun eigen godsdienstige overtuiging op in boekrollen. Toen in 66 na Chr. de Romeinen de commune naderden, verborgen de Essenen hun tekstrollen in aarden kruiken en verstopten ze in 11 grotten. 2000 jaar heeft de woestijn ze geheim gehouden totdat een 14-jarige herdersjongen uit Bethlehem 7 kruiken vond met de kostbare boekrollen. Voor ons ligt de grot, wat een wonder! We lezen Jeremia 32:10-24, over de koopbrief in aarden vaten.
We lopen door de opgravingen. Ze hadden een eigen bakkerij, een ritueel bad. De mensen die hier leefden, gingen 2x per dag in een ritueel bad. Archeologen hebben hier al veel opgegraven, wat zou het mooi zijn om nog meer op te graven!
Onze gids Ineke noemt ons een ‘aparte’ groep, hoezo apart? Nou, eerst is het luisteren, dan fotograferen, maar wij fotograferen al luisterend, een heerlijke groep apart!
Het wordt tijd om naar Jeruzalem te gaan. De weg gaat omhoog. Waar we rijden waren vroeger voetpaden, zo liep men naar Jeruzalem. Langs de weg zie je bedoeïenententen. De bedoeïenen in het gebied van Judea behoren tot de Palestijnse bevolking.
Bij het zien van de top van de Olijfberg zingen we Psalm 122 en Psalm 84. Jeruzalem treden we binnen, de God van Israel leidt alles naar Zijn bestel.
Ineke neemt afscheid van ons, aan het eind van de Jaffastraat is ons hotel, en heerlijk, we kunnen ons nog even lekker opfrissen voor het diner.
Na het diner hebben we een lezing van Kees Jan over de betekenis van de Sinaï voor Joden en christenen (Kees Jan komt later want, weer Bush, ’t was een chaos in de straten van Jeruzalem). We zingen eerst met elkaar en Michael opent de avond met gebed. We praten ook over de betekenis van de Thora voor het Joodse volk en wat wij daarvan kunnen leren. De Thora is niet zozeer een wetboek maar richtingaanwijzer. Kees Jan heeft een knuffelthora meegebracht: een knuffel in verschillende heldere kleuren, iets wat je dicht bij je hart draagt. Dat is de Thora voor de Joden.
We moeten nog veel leren. We zijn naar de Horeb geweest, voor Joden is dat geen heilige plaats. We gaan naar de Tabor. Wat die twee bergen met elkaar te maken hebben, hopen we te ontdekken in deze dagen.
We drinken gezellig koffie met elkaar, we zouden nog heel lang kunnen praten maar Michael maakt er om 22.00 uur toch een eind aan, leest Numeri 16, we zingen: ‘Stilte over alle landen en het Onze Vader.’
Wie wil gaan slapen wordt een goede nacht toegewenst. Wie nog wil praten: in de lobby is het gezellig.
Sity Loonstra
> Vrijdag 16 mei
