Gedoopt en niet besneden

Handelingen 10 staat bekend als de geschiedenis van de bekering van Cornelius. Vindt u dat hierin ook sprake is van een ‘bekering’ van Petrus? Wat moest er in het hoofd en in het hart van Petrus precies veranderen?

In zijn toespraak laat Petrus merken dat God hem vanuit de Schriften tot het inzicht gebracht heeft, dat de heidenen in Gods volk mogen worden ingelijfd. In het artikel worden drie teksten besproken waarop Petrus hier zinspeelt: Deuteronomium 10:17, Jesaja 52:7 en Joël 3:5 (SV, NBG: 2:32). Geef aan op welke manier deze teksten konden bijdragen aan het nieuwe inzicht dat Petrus hier ontvangt.

De Heilige Geest is kennelijk niet gebonden aan een bepaalde volgorde. Terwijl elders in Handelingen het ontvangen van de Heilige Geest volgt op de doop, gaat dat hier aan de doop vooraf, zo stelt dr. J.P. Versteeg, aangehaald in noot 35 (blz. 150,151). In dezelfde noot wordt wel benadrukt, dat het werk van de Geest nauw verbonden is met de prediking van het evangelie en de uitleg van het Woord van God. Hoe blijkt dat hier? Wat heeft dit ons - vandaag - te zeggen?

Welke elementen van de betekenis van de besnijdenis kunnen - volgens de Joodse traditie - ook in de (betekenis van de) doop worden opgenomen?

Waarom is het belangrijk te beseffen dat de betekenis van de doop sterk bepaald wordt door de manier waarop in de Joodse traditie tegen de doop werd aangekeken? Bent u het eens met de stelling dat de onbesneden heidenen hier door de doop worden ingelijfd in hetzelfde verbond van God met het Joodse volk, waarvan de Joden het teken van de besnijdenis dragen? In welk opzicht is de doop (wel/niet) in de plaats van de besnijdenis gekomen?

Wat is de winst voor de kerk om de Joodse wortels van de doop – en de verbondenheid van de doop met de besnijdenis – voor ogen te houden?

M.C. Mulder

< >