Zie ook de foto’s

Donderdag 28 mei 2009

Onze laatste reisdag in Israël

Ik word wakker door de muggen - Wil heeft net de deur opengedaan van ons terrasje van het huisje in Kibbutz Almog (een seculiere deze keer), waarschijnlijk met de bedoeling rustig buiten te zitten maar dat bleek niet zo'n succes dus wordt het al snel weer gesloten maar helaas het kwaad is al geschiedt. Dus kom ik er ook maar uit - het ontbijt is toch al om 07.30 uur en dan kan ik mooi nog wat foto's schieten - want hier zitten heel veel vogeltjes en er zijn prachtige bloeiende bomen oa de yakaranda - oleander - boekanville - granaatappel en een knaloranje die ik nog niet eerder gezien heb. Buiten vliegt nog net de hop uit het gras op en weg is die.

In de ontbijtzaal laat Jeanet haar lieveheersbeestjeshuid zien - de schrik zit er na de aanblik van de giftige slang van gisteravond blijkbaar goed in - of komt het toch door die krengetjes van mugjes van gisteravond op het terras, of zijn het vlooien? : arme Jeanet welk lot treft haar - de medici komen er in elk geval niet uit.

Om 08.30 uur rijden we weer de weg op naar de Negev woestijn- voor die tijd nog even de sleutel in leveren bij de receptie - het blijkt dat bij deze kibbutz veel Vietnamnezen in de kassen werken aan de presentjes op de balie te zien. We rijden helemaal langs de dode zee, weer langs Massada en Ein Gedi - onderweg hebben we een ochtendopening over Jesaja 35 -de woestijn zal bloeien. Voor de variatie, nog niet eerder meegemaakt, zet Salim een muziekje op- weemoedig klinkt "Yesterday" door de bus.

Om 09.15 uur gaan we de woestijn in en een uur later stoppen we in Dimona bij een tankstation voor een kop koffie. Onderweg zien we grote sabber-akkers (cactusvelden voor de vruchten) her en der wat bedoeïenen woonplaatsen een enkele druivenplantage, een kippenfarm en een gevangenis en in de verte een futuristisch bolwerk wat van de marine blijkt te zijn. Dit alles in de grote droogte en steenmassa - dit is echt de woestijn. Volgens Joop is Israël: STEENRIJK - inderdaad steenrijk. De enkele bomen die we zien worden met dammetjes afgeschermt zodat als er water komt het daar tenminste vast gehouden wordt. Dit is de woestijn van Sin waar Mozes op de rots geslagen heeft (Numeri 20:1-12)

Ons zuidelijkste puntje van de reis is Mitzpe Ramon bij de "krater" Makhtesh Ramon. De doorgaande weg naar Eilat. Helaas kunnen we niet in dit gebied afdalen maar we mogen vanaf het dak van het bezoekerscentrum van het overzicht genieten. Het is 40km lang en 9km op zijn breedste punt. De berg Ramon is de hoogste piek van de Negev 1.037m boven zeeniveau. Het gebied is ontstaan door schuivingen in de aardkorst en het opwerken daarvan. Het is min of meer gespleten en het tussenliggende gebied is door water uitgespoeld. Geen vulkanische activiteit dus. Een filmpje van 15min moet ons hier wat meer inzicht in geven en van de rijke flora en fauna in dit gebied. Nee helaas zien wij geen adelaar of gier, wel worden we getrakteerd met de komst van een paar ibexen (berggeiten) .

Inmiddels is het al 12.30 uur - een choco-croisantje mag onze honger stillen tot aan de lunch. We gaan naar Tel Avdat. Een opgraving uit de tijd van de Nabuteeërs. De Nabuteeërs waren nomaden die tijden lang de route van Petra en verder uit Arabië naar de Middellandse zeegebied  beheersten. De kamelen karavaans transporteerden wierook en kruiden de ene kant op en dode zeezand, dat voor balseming gebruikt werd door de Egyptenaren, de andere kant op. Om de zoveel km werd een nederzetting gebouwd voor onderdak en bescherming - tevens hebben ze dmv irrigatiesystemen en wateropslagsystemen de woestijn kunnen cultiveren voor akkerbouw en vee. Verder zijn de Romeinse en Byzantijnse invloeden allemaal op deze plek terug te vinden- maar helaas iedereen was overvoert na alle activiteiten van deze intensieve reis en de aandacht was maar matig voor de kerken en tempels en opslagplaatsen in de hitte.

Beneden bij het benzinestation hebben we broodjes gegeten en ging de tocht verder naar wadi "En Avedat". Wat een geweldige plek om te wandelen. Die rotsen! Eindelijk even de benen mogen strekken en een eind lopen. De struiken waren bijna allemaal al verdord (dan moet de zomer nog echt beginnen), maar er loopt nog een meanderende stroom water door dit gebied wat de ibexen ook erg aantrekkelijk vonden. Op verschillende plekken hebben we van deze dieren mogen genieten. Er was zelfs een moedergeit met haar jonge bokje. Te snel moesten we al weer terug zijn bij de bus en afscheid nemen van Joop. Hij zou namelijk daarna ergens onderweg afgezet worden waar familie hem op zou pikken zodat hij op tijd thuis zou zijn voor het Sjavoeotfeest. Jeanet had een geweldige rap geschreven en met een knuffelthorah mocht hij terugkijken op een hopelijk ook voor hem een onvergetelijke -tot nadenken aanzettende reis.

Onze laatste stop was vlak boven de wadi bij het graf van Ben Gurion - volgens Joop geen mooiere afsluiting denkbaar dan stilstaan bij degene die dit land tot de staat Israël heeft uitgeroepen in 1948 ondanks alle weerstand. Het graf kijkt uit over de woestijn op een prachtig uitzichtpunt. Er staan slechts weinig woorden op zijn graf: Ben Gurion 1886-1973 en de datum waarop hij in Palestina is gekomen 1906. (Helaas konden we ons niet meer verdiepen in zijn leven in het centrum wat erbij zit.)

Onze restte niets anders te doen dan terug te rijden en de rondreis compleet te maken door naar Netanya te reizen via Beér Sheva. Ons laatste hotel - aan het strand. We konden nog aanschuiven aan het avondmaal. Daarna hebben we buiten een evaluatie gehouden. De liefhebbers hebben nog gepootjebaad aan het strand maar voor sommigen was de koek op...

Annelies de Jager

David Ben-Gurion (Płońsk, 16 okt. 1886 - Ramat Gan, 1 dec. 1973) Hij werd geboren als David Grün te Płońsk in Polen en verhuisde - als gedreven zionist - naar Palestina in 1906. Daar werkte hij eerst als journalist en nam hij zijn Hebreeuwse naam aan: דוד בן-גוריון (Ben-Gurion ‘zoon van een jonge leeuw’) aan toen hij de politiek in ging. Ben-Gurion speelde een hoofdrol in de politieke activiteiten van de Zionistische Arbeiders Organisatie in de formatieve jaren oplopend tot de stichting van de staat Israël in 1948. Hij leidde Israël gedurende haar Onafhankelijkheidsoorlog en diende daarna - met een onderbreking van twee jaar tussen 1953 en 1955 - als premier. Daarna werkte hij in kibboets Sde Boker, in de Negev-woestijn hoewel hij zijn regeringsverantwoordelijkheid niet geheel heeft neergelegd.

6 en 7 Sivan. Het feest Sjavoeot (Wekenfeest) wordt 50 dagen (oftewel zeven weken) na Pesach (de uittocht uit Egypte) gevierd. Toen verzamelden de joden zich aan de voet van de berg Sinai, waar God hun de Tien Geboden gaf. In de joodse opvatting zijn de Tien geboden symbolisch voor de gehele Thora, vandaar dat het feest ook Matan Tora (de gift van de Thora) genoemd wordt. Tijdens Sjavoeot staat leren centraal. De traditie vertelt dat de Joden zich hadden verslapen op. Om dit te compenseren waken zij tegenwoordig tijdens de hele eerste nacht van Sjavoeot. Zij leren tot ’s ochtends vroeg uit de Thora en de vele commentaren. Sjavoeot luidt voor sommige Joden ook het begin van de Joodse opvoeding van hun kinderen in. In de met bloemen versierde synagoge wordt het boek Ruth gelezen. Dit verhaal vindt heel toepasselijk plaats tegen de achtergrond van de oogst. Een niet-joodse vrouw aanvaardt het jodendom. Als climax blijkt Ruth een voorouder van David, de koning uit wiens nageslacht de Messias geboren zal worden. Ruth en Sjavoeot lijken daarmee te willen zeggen dat niet geboorte en afstamming, maar trouw aan de Thora tellen. Openbaring als doel van de schepping is de voorwaarde voor uiteindelijke verlossing. Net als Pesach is Sjavoeot van oorsprong een oogstfeest. Het markeert het einde van de gerstoogst die met Pesach is begonnen. Tegelijk staat het voor het begin van de oogst van de tarwe: tarwe was hét voedsel van de mensen in die tijd. Op die dubbele wijze is het feest het hoogtepunt van de zomeroogst. Zoals meestal bij oogstfeesten staat daarin de gewoonte centraal van het aanbieden en/of offeren van de eerste en beste rijpe landbouwproducten van dat jaar oftewel 'de eerstelingen van het land' in de tempel. Daarvoor verzamelden de joden uit de dorpen van het platteland zich op centrale plaatsen om vandaar samen op te trekken naar Jeruzalem. Naast Wekenfeest wordt Sjavoeot daarom ook wel het Feest van (het aanbieden van) de Eerstelingen genoemd. Thuis nuttigt men op Sjavoeot voornamelijk melkgerechten. Deze gerechten symboliseren de Thora, die wegens zijn voedende kracht vergeleken wordt met melk.

> vrijdag 29 mei